Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα, Ηλέιας

Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα,  Ηλέιας

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Η εκκλησία

Η εκκλησία του χωριού που και αυτή ανακαινήστηκε με σεβασμό στην ιστορία και την παράδοση της επί προεδρίας του Νίκου Αργύρη.
Ένας σημαντικότατος χώρος για το χωριό μας, δεν υπάρχει Κουφοπλαίος που να μην έχει αναμνήσεις από αυτόν εδώ το χώρο.

10 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλησπέρα Ηλία. Αυτό τον χώρο τον έζησα σχεδόν 4,5 χρόνια. Οι αναμνήσεις μου δεν μπορούν να απεικονιστούν σε μερικές γραμμές. Η εικόνα αυτή είναι μια από τις πρώτες μου σκέψεις, όταν αναφέρομαι στο χωριό.

potseika είπε...

Πω πω, μεγάλε, γράφεις ιστορία λέμε με αυτές τις φωτογραφίες. Η μια καλύτερη από την άλλη.
Αλλά κι οι αναμνήσεις σου, Ηλία, από πρόσωπα και πράγματα στο χωριό, μεστές. Και τα θυμάσαι καλύτερα από μένα βλέπω, αν και είμαι μεγαλύτερός σου.

Αχ, αυτή η εκκλησία! ΄Οπως το είπες, δεν υπάρχει Κουφοπλαίος που να μην έχει σωρό αναμνήσεις από αυτό το χώρο. Εκεί "γίνονταν" ΟΛΑ. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς! Στην αυλή της πρωτοπαίξαμε ως παιδιά, αμάδες, ντάλια-μπίνι, μπιζ, τσίκιρι σβούρα, ξερή, ποδόσφαιρο, κυνηγητό. Τι θες και δεν το παίξαμε.
Αλλά και τα πανηγύρια μας και τα ήθη και έθιμα του χωριού, εκεί στο προαύλιο της εκκλησιάς ανασταίνονταν. Να θυμηθούμε τις Απόκριες, "ντύνονταν" μασκαράδες πολλοί, άντρες, γυναίκες (Αλεξάντρα του Σταύρου, Αντωνίτσα Σταϊκούρα, μάνα μου Γιώτα, Γιώργης Κουκουζής, μου έρχονται στο μυαλό) και με ένα ξύλο που στην άκρη του κρεμόταν μια κάλτσα με στάχτη, πασπάλιζαν τους ενοχλητικούς. ΄Εκαναν τη γύρα του χωριού και κατέληγαν στην εκκλησία. Τίγκα το προαύλιο, κανείς δεν έλειπε τέτοιες γιορτινές ημέρες. Τα όργανα παρόντα, ο μπάρμπα Λάμπης με τις πολύχρωμες, χειροποίητες καραμέλες, τα παστέλια και το "γύρο" έστρωνε την πραμάτεια του πάνω στο τσιμεντένιο πεζούλι, κάτω από τον ασφένταμο. Συνήθως, πρώτος έμπαινε στο χορό ο μπάρμπα Πολυχρόνης ο Κωλαράς (μορφή στο χωριό, γλυκός ψάλτης, κήρυκας, άξιος έμπορος, είχε μια ασημένια ταμπακέρα με ταμπάκο για τη μύτη), χόρευε αργά και παραστατικά το "πώς το τρίβουν το πιπέρι". Μετά, όλο το χωριό στους κυκλοτερούς χορούς ,με πρωταγωνιστή το Γιώργη τον Κουκουζή (μεγάλο). Τί φιγούρες έκανε ο μπάρμπα Γιώργης στο χορό, τι κόλπα και λυγίσματα, άλλο πράμα! Πραγματικός χορευτής. Μόνο ο μπάρμπα Βαγγέλης ο Παπαντωνίου άντεχε τον πειρασμό, δεν τον είδα ποτέ να μπαίνει σε χορό.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ

potseika είπε...

Στην εκκλησία μοιράζονταν και τα λουκούμια με τις κάσες και το κρασί για αρραβωνιασμένους και νιόπαντρους. ΄Οποιος τολμούσε να αθετήσει την παράδοση και να μη φέρει τα «δώρα», υφίστατο εξευτελιστική ποινή: Ξεβράκωμα και μπλουμ στη γούρνα στην «Κάτου» Βρύση. Δεν το είδα να γίνεται ποτέ αυτό, αλλά οι παλιότεροι λένε πως συνέβαινε και μάλιστα κάποιος «παθός» είχε προσφύγει στα δικαστήρια για «προσβολή», αλλά δε δικαιώθηκε, γιατί το έθιμο είναι ισχυρότερο του νόμου. Το Πάσχα ,τέλος, βάζαμε τα παιδιά κόκκινο αυγό πάνω στην κοτρόνα στη ρίζα του σπιτιού του Ντουρούμη και οι μεγάλοι το σημάδευαν και πέταγαν πέτρες . 10 πετριές,1 φράγκο, αν δεν το πετύχαιναν. Πάνος Κορκολής και Νίκο Μαντίνης (Ρηγόπουλος) πρωτοστατούσαν σ΄αυτό το…άθλημα.

Τις νύχτες, μέναμε ως αργά στην εκκλησιά, συνεχίζαμε το παιχνίδι και μέσα στο σκοτάδι, λέγαμε ανέκδοτα, πειραζόμαστε, παλεύαμε, κάναμε φάρσες. Οι ιστορίες τρόμου για νεράιδες, ξωτικά και πεθαμένους έδιναν και έπαιρναν. ΄Ολοι φοβόμαστε, αλλά ο Σπήλιος (μεγάλη κι αυτός μορφή στο χωριό ,θα τον…περιγράψουμε άλλη φορά), «έδινε ρέστα, να, του πήγαινε»!

Η εκκλησία ήταν το κέντρο της ζωής μας στο χωριό. Ωραίες –και αθώες-μέρες περάσαμε. Τώρα, όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις, που με τη σειρά τους γίνονται ξεκούραση, ελπίδα και δύναμη στις δυσκολίες της ζωής.
Αθάνατο Κουφόπουλο!

Κουφόπουλο είπε...

Και στη δική μου τη γενιά η εκκλησία συνέχιζε να είναι το "πνευματικό" κέντρο το χωριού, εδώ μαζευόμασταν όλοι. Τα παιχνίδια που παιζαμε εμείς βέβαια ήταν κυρίως ότι έχει σχέση με τη μπάλα: ρακέτες, βόλευ, μπάσκετ (με αυτοσχέδια μπασκέτα, το στεφάνι ήταν από βαρέλι :-) και βεβαίως ποδόσφαιρο.
Τη μπασκέτα την κρεμάγαμε στο πάνω μέρος της εκκλησίας, έξω από το ιερό. Ο Γιάννης ο Κορκολής ήταν άπιαστος στο μπάσκετ, κυρίως λόγω ύψους αλλά και της γενικότερης κλίσης που είχε στον αθλητισμό. Σπάνια έχανε η ομάδα με την οποία πήγαινε. Θυμάμαι τα νεύρα και τους γερούς πολλές φορές τσακωμούς κατά τη διάρκεια του αγώνα (ήταν φάουλ, όχι δεν ήταν κτλ) αλλά πάντα οταν έπεφτε το βράδυ όλοι μαζί σα να μην είχε συμβεί τίποτα μαζευόμασταν ξανά μετά το φαγητό για βόλτες στο νήτσι και κουβέντα στα σκαλιά του σχολείου μέχρι πολύ αργά.

Κουφόπουλο είπε...

Οι ιστορίες για νεράιδες, φαντάσματα και σμιρδάκια (τι λέξη και αυτή, από που βγαίνει άραγε;) ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές τις εποχής εκείνης. Θα 'χε ενδιαφέρον να τις περιγράψουμε όπως τις θυμόμαστε κάποτε.

Ο Σπήλιος βεβαιως είναι άρρηκτα δεμένος με εκείνα τα ατελέιωτα βράδια στα πεζούλια της εκκλησίας. Από τις μεγαλύτερες μορφές του χωριού και σίγουρα η μεγαλύτερη της γεννιάς του όπως τα χω εγώ στο μυαλό μου τουλάχιστον, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν. Τον αγαπάω παρα πολύ και ακόμη όταν τον βλέπω νιώθω εκείνο τον ενθουσιασμό όπως όταν ήμουν παιδί.

potseika είπε...

Ηλια,και λοιποι,οσοι δε μιλατε και...παραφυλατε,καλησπερα σας.

Αυτος ο ατιμος ο χρονος μας τα χαλαει ολα.Τρεχουμε μια ζωη και δε φτανουμε. Ας ειναι.Να πω μια ιστορια που χρωσταω στα γρηγορα:
Με τη εγγονη της θεια Νερατζως που έγραψες. Μια αλλη περιπτωση χαμενου-ξενιτεμενου:

Ημουνα δεν ημουνα 6 χρονων, καλοκαιρι στα Ποτσέικα. Ξαφνικα,στη λακα που ειχαμε τη δραγατσουλα μας ,εμφανιζεται ενας τυπος, γέροντας (πάνω απο 80 χρονων,ειπανε μετα), κουστουμαρισμενος,χρυσο ρολογι στο τσεπακι, αρχοντας λεμε.
Τον κοιταζα σα χαζος,τα χρειαστηκα.
-Ποιανου ειναι τουτο το χωραφι, μικρε,με ρωταει.
Κι εγω, θες γιατι ενιωσα απειλη πως θα μας παρει τα Ποτσέικα, θες για άλλο λογο - Αδαμέικα ειναι του πεταω, του Γιαννη Αδαμη.
Και,αδερφε μου,εκεινος ο αρχοντας, ο "μη μου απτου",με το που το ακουει, βαζει κατι κλαματα σα μκρο παιδι. Να κλαιει ωρα, μιλαμε, με αναφιλητα.
Καποια στιγμη ερχεται και η μανα μου -ποιος εισαι,καλε,τον ρωταει,τι επαθες και κλαις?
-Ειμαι του Πέτρου (του παππου μου) αδερφος,της απαντάει,Ασημακη με λενε,λειπω κοντα 60 χρονια στην Αμερικη. Εδω σ αυτα τα Ποτσέικα μεγαλωσα και ηρθα να προσκυνησω.
Και, μα τω θεω,Ηλία,γονατιζει με το ασπρο παντελονι και την τσακιση και φιλαγε τα χωματα στη λακα μας .
Το θυμαμαι σαν να ηταν χτες και συγκινουμαι.
φιλια σε ολους.

Κουφόπουλο είπε...

Μια χαρά είναι ο χρόνος Νίκο, η απόλυτη απόδειξη ότι υπάρχουμε και έχουμε μια πορεία μέσα στο χώρο. Βλέπω τη δουλειά σου στο homo-naturalis, αφού πατάς τα 60 και είσαι "ενεργός" είναι σημαδι ότι τον δαμάζεις το χρόνο.

Βρε συ, σκέφτομαι ότι τέτοιες ιστορίες είναι κρίμα να γράφονται μόνο σα σχόλια, αξίζουν δικό τους θέμα.
Κοίταζα προχτές λίγο τις "Ρυθμίσεις" που δίνουν για το blog και είδα, αν δεν κάνω λάθος, ότι μπορώ να ορίσω και άλλους εκτός από μένα να κάνουν δημοσιεύσεις. Θα σε ενδιέφερε;

Η ίδια ερώτηση ισχύει και για όποιον άλλον από αυτούς που διαβάζουν θα ήθελε να ανοίξει ένα θέμα, σχετικό πάντα με το χωριό αφού αυτό είναι το αντικείμενο του blog.

potseika είπε...

Καλησπέρα, Ηλία, λεβέντη.
Καλή η σκέψη σου να γίνει μια ξεχωριστή "σελίδα" για δημοσιεύσεις, να γράφει ο καθένας ό,τι θέλει (ό,τι θυμάται, ό,τι άκουσε, ιστορίες -περιστατικά από το χωριό).Και φυσικά, o χώρος για τα σχόλια στις φωτογραφίες να υπάρχει. Να σχολιάζουμε τις νέες φωτογραφίες που θα μπαίνουν.
Γιατί, δεν το λες στο σύλλογο; Η Βαρβάρα της Δώρας σίγουρα θα ασχολείται με νετ. Ενδιαφέρεται επίσης για το Σύλλογο. Να της πεις, να στείλουν μια ενημερωτική επιστολή και να μαζευτούμε εδώ για κους κους και κουτσομπολιά από το χωριό.
Είπες αν θέλω να γίνω συγχειριστής . Θα γράφω, όποτε μπορώ, αλλά για να αναλάβω έργο υπεύθυνου, δεν μπορώ, φίλε, γιατί δεν έχω καθόλου χρόνο. Είμαι στο εξωτερικό, δουλειά, οικογένεια, υπεύθυνος στο Homo, πνίγομαι στην κυριολεξία. Αλλά, εδώ θα είμαι παρών, υπόσχομαι. Πάντως, αυτό θα είναι καλό. Να το μάθουν όλοι οι Κουφοπλαίοι, μέσω Συλλόγου.

Αυτά, Ηλία μου. Α, και να μην ξεχάσω. ΄Εχω να παρατηρήσω πως έκανες λάθος, που είπες πως είμαι 60αρης. Ο Χρηστ΄ Αργύρης (παπα Χρήστος),ο Γιώργης Καπλάνης (Θανάση Καπλάνη), ο Διονύσης ο Γραμματικός (και δυο κορίτσια ακόμα, αλλά δε λέμε ονόματα) είναι…60αρηδες. Εγώ, είμαι λίγο μεγαλύτερος από σένα! Εκεί στα 45. Μου αρέσει εδώ και κάθομαι. Χεχε.
Φιλιά σε όλους.

potseika είπε...

Α,Ηλία,ξέχασα (μήπως γερνάω;)στους 60αρηδες να συμπεριλάβω καιτον Μπάμπη Καπλάνη (Ηλία Καπλάνη,Αριστείδη αδερφός).Τον Μπάμπη τον είδα το καλοκαίρι στο χωριό στην κηδεία της θειάς μας της Κατίνας,ρε.Πολύ καλό "παιδί",σοβαρός άνθρωπος. Χάρηκα που τον είδα,είχαμε χρόνια να συναντηθούμε.
Αυτά.

Κουφόπουλο είπε...

Καλησπέρα Νίκο,
όχι δεν εννοούσα να γίνεις διαχειριστής ούτε να φορτιστείς με οποιδήποτε δουλειά ή ευθύνη σχετικά με τη συντήρηση αυτού του χώρου. Αυτό είναι τόσο απλό άλλωστε που μπορώ να το κάνω εγώ. Απλά, θα έχεις το δικαίωμα να ξεκινήσεις ένα καινούριο θέμα ενώ τώρα σαν αναγνώστης μπορείς μόνο να σχολιάζεις θέματα που ήδη υπάρχουν.
Δεν το ήξερα ότι είσαι εκτός ελλάδος, που είσαι αλήθεια;

Θα το πω στη Βαρβάρα και σε άλλους όταν τους δω. Το πιθανότερο το καλοκαίρι στο χωριό γιατί μη νομίζεις, σχεδόν κανέναν από το χωριό δε βλέπω εδώ στην Αθήνα.
Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού το blog ήταν εντελώς αυθόρμητη, καθόλου οργανωμένη. Το έφτιαξα μέσα σε ένα βράδυ! Ακριβές πέρα για πέρα.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, ξαναέκανα ένα ψάξιμο στο google για "κουφόπουλο" και δε βρήκα κάτι ουσιαστικό. Τότε λεω, έχω τόσες φωτογραφίες από το χωριό, δεν ανεβάζω καμία, έτσι, αν ψάξει κάποιος να υπάρχει κάτι να δει. Οι φωτογραφίες υπήρχαν έτοιμες στο σκληρό και έτσι δεν ήταν δύσκολο. Έκανα μια επιλογή για τις πρώτες αναρτήσεις και το ξέχασα για λίγο καιρό ώσπου είδα τα δικά σας σχόλια και "ξαναζεστάθηκα" ανεβάζοντας μερικές ακόμα.
Τώρα, αν υπάρξει ενδιαφέρον και συμμετοχή για λειτουργήσει αυτός ο χώρος όπως λές θα δείξει.