Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα, Ηλέιας

Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα,  Ηλέιας

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Στέγες

Το σπίτι της Σταυρούλας και της Αλισάφης είναι αυτό σε πρώτο πλάνο. Στο βάθος δεξιά φαίνεται πολύ λίγο του Μπαρούνη.

5 σχόλια:

potseika είπε...

Εδώ είμαστε πάλι,Ηλία και όσοι άλλοι "κρυφά" περιδιαβάζουν εδώ μέσα,αλλά δεν το λένε.Γιατί,ντρεπόσαστε,καλέ? Να σας βάλουμε μια...κλεισάρα.

Με αφορμή το σπίτι της Σταυρούλας και Αλισάφης,λοιπόν,που βλέπω στη φωτο. Οι δυο αδερφάδες ήταν από τις χαρακτηριστικές μορφές του χωριού.Ανύπαντρες και οι δυο,μια ζωή μαζί,σαν τα σιαμαία,νοικοκυράδες ,σπίτι καθαρό, κεντητά, υφαντά στα μπαούλα και έτοιμο γλυκό κουταλιού, αν ήσουνα μουσαφίρης.Στις λειτουργίες παρούσες από τις πρώτες.΄Οταν ο Γιάννη Αδάμης,που ήτανε και ψάλτης, έλεγε εκείνον τον ψαλμό "Εξομολογείσθε τω Κυρίω τω Κυρίω, ότι αγαθός,ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού,αλληλούια",το ψέλνανε κι εκείνες δυνατά,μετουσιωμένες,τόσο τους άρεσε,μέθεξη μιλάμε.
Είχανε και 2 γιδούλες, θυμάμαι πήγαιναν στον κήπο τους κάθε μέρα στην "Κάτω Βρύση",στην κάτω μεριά. Πρέπει να είχανε και ένα αμπέλι πάνω από του Σκάθαρη, αλλά δεν το καλλιεργούσαν, όσο τις πρόλαβα.
Τα είχανε καλά με όλους, πλην θεια Ζωίτσας Καπλάνη, δεν ξέρω γιατί. Με τη θειά μου Βένη επίσης είχανε "σκέσες",όταν κατέβαινε η Βένη στο χωριό, έκανε επίσκεψη στις "Ξουραφοπούλες".(Ξέρει κανείς από πού αυτό το παρατσούκλι?).Αυτά για τη «θεια» Σταυρούλα και την Αλισάφη.

Κουφόπουλο είπε...

Δε νομίζω Νίκο ότι υπάρχουν άλλοι που μπάινουν εδώ μέσα, γνωστοί από το χωριό εννοώ. Θα 'φηναν ένα σχόλιο, έτσι σαν ανώνυμοι αν δεν ήθελαν να πουν όνομα. Είμαστε λίγοι και ακόμα λιγότεροι αυτοί που έχουν ίντερνετ και τους αρέσει η ψιλικουβέντα.

Τώρα για τη Σταυρούλα και την Αλισάφη τις θυμάμαι όπως ακριβώς λες, κθαρές, νοικοκοιρές, τακτικές στην εκκλησία και πάντα παρούσες στο στόλισμα του επιταφίου. Ιδιότροπες και μονοκόματες επίσης, ειδικά η Σταυρούλα που όπως φαίνονταν είχε και το πάνω χέρι στη διοίκηση του σπιτιού.
Η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο νου είναι οι σοβαρές αντιρρήσεις της να παραχωρήσει μέρος του κήπου της για να περάσει ο δρόμος για την Κάτω Βρύση (1978 περίπου). Μιλάμε για ομηρικούς καβγάδες που εμείς, παιδιά τότε, κάναμε μεγάλη πλάκα να την ακούμε. Χαρακτηριστηκά θυμάμαι διάλογο με το Γιακουμή το Θεοχάρη:
-Σταυρούλα, έναν καφέ θα μου φτιάξεις; (ενώ δούλευε στην κατασκευή του δρόμου)
-Κοτρώνια ρεεεε, κοτρώνια!!!
-Και κοτρώνια να μου βάλεις θα τον πιώ, της απαντάει ο πάντα χαμογελαστός Γιακουμής.

Με τη Ζωίτσα η μεγάλη διαφωνία τους ήταν το μοίρασμα του νερού της Κάτω Βρύσης για το πότισμα. Εκεί και αν είχαμε ρίξει γέλια πιτσιρικάδες:))) Η ώρα των καβγάδων συνήθως ήταν το σούρουπο όπου έπρεπε να πάει να κλέισει λίμνα για το πότισμα της επόμενης μέρας αυτός που είχε σειρά να ποτίσει.
"Τι, πάλι εσύ θα πάρεις τη λιμνιά, προχτές δεν πότισες;" και άρχιζε το πανηγύρι... Φωνές που ακούγονταν σε όλο το χωριό. Πολλές φορές είχαμε διακόψει τη μπάλα στην εκκλησία να πάμε να δούμε το σκηνικό που μας αποζημίωνε με πολύ γέλιο.
Άλλα τα χρόνια εκείνα βέβαια, είμασταν πιο ανάλαφροι, γελούσαμε πιο εύκολα.

Το αμπέλι της ήταν ακριβώς δίπλα από του Μακρή, πανώδρομα όπως πηγαίναμε στην πανηγυρίστρα. Ακόμη είχε ένα χωράφι για τις γίδες της κάτω από την εκκλησία του Άγιου Νικόλα, το έσπερνε μερικές φορές αν θυμάμαι καλά.

Κουφόπουλο είπε...

Πάντως, την ώρα που έβγαζα τη φωτογραφία αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι πολύ πιθανόν να δούμε και αυτό το σπίτι γκρεμισμένο σε λίγα χρόνια...

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΟΜΟΡΦΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟ ΣΟΥ ΗΛΙΑ,ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.ΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΙΚΙΣΜΕΝΑ Η ΝΕΑ ΣΠΙΤΙΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ,ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ,ΚΑΤΙ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΑΝ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΠΙΣΩ !ΣΧΗΜΑ ΟΞΥΜΩΡΟ Ε?ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑΜΑΖΙ ΚΑΙ ΛΥΣΗ.ΓΙΑ ΤΑΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ Ν ΑΓΑΠΑΝΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΝΑΜΕ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ...

Κουφόπουλο είπε...

Ελλαδάρα είμαστε ακόμα βρε, μη μασάς :-))

Σα να χεις δίκιο όμως, πάμε να δούμε και κάτι που στέκει καλά στα πόδια του από το χωριό γιατί σίγουρα δεν είναι όλα μαύρα.