Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα, Ηλέιας

Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα,  Ηλέιας

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Μια απίστευτη ιστορία.

Όπως είναι σε όλους γνωστό από τις αρχές του 20ου αι. πολύς κόσμος μετανάστευε ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη. Το χωριό μας δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.

Μεταξύ πολλών άλλων,μετανάστες στην Αμερική ήταν και δύο αδέρφια της Νεράτζως Τζαβέλλα, το γένος Γκουβέτση. Τα αδέρφια Γκουβέτση λοιπόν έφυγαν λίγο μετά το στρατό και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Λίγα χρόνια μετά σταμάτησαν να γράφουν στους δικούς τους και χάθηκαν τα ίχνη τους. Κανείς, ούτε οι συγγενείς τους δεν ήξεραν τι απέγιναν.
Φέτος λοιπόν, τον Ιούλιο του 2010, μια 20χρονη κοπέλα απόγονος κάποιου εκ των δύο αδερφών από την Αμερική, ήρθε στο χωριό ψάχνοντας την οικογένεια της καταγωγής της. Ευτυχώς, στην Ανδρίτσαινα συνάντησε το Φωτη που ξέρει αγγλικά και μπόρεσε να συνεννοηθεί. Ήρθε σε επαφή με τους συγγενείς της, τους Παναγιώτη και Βαγγέλη Τζαβέλλα,  τη Δώρα και την κόρη της Βαρβάρα καθώς και την Αγγελική της Τασίας. Διαβάστε πως περιγράφει η ίδια την εμπειρία της εδώ.  ( http://misscoven.blogspot.com/2010/07/one-where-i-find-where-i-came-from-and.html )

9 σχόλια:

potseika είπε...

Φοβερή ιστορία,Ηλία.
Που λες, τη θεια Νεράτζω εγώ την πρόλαβα.Εσύ μάλλον όχι.΄Ησυχη γυναίκα,γλυκομίλητη τη θυμάμαι,έτσι σαν την κόρη της τη Δώρα.Ουδέποτε άκουσα πως είχε αδέρφια στην Αμερική.΄Εχω κι εγώ μια ανάλογη ιστορία με χαμένο συγγενή στην Αμερική. Θα την πω μιαν άλλη φορά,να έχω χρόνο.
Γέλασα με το Φωτάκο,που ξενάγησε την κοπέλα. "Πανταχού παρών" ο Φώτης,όπως και ο Παναγιώτης ο Γραμματικός,εξυπηρετικά παιδιά στο χωριό.Καλά που υπάρχουν κι αυτοί κάτω.

Κουφόπουλο είπε...

Βεβαίως και την πρόλαβα τη θεια Νεράτζω Νίκο, τη θυμάμαι πολύ καλά, πέθανε περίπου το ΄96 (διορθώστε με αν κάποιος θυμάται για να μη γράφουμε ανακρίβειες).
Από τις κλασσικές φιγούρες του χωριού στα παιδικά μου μάτια. Πράος και γλυκομίλιτος άνθρωπος όπως λές. Ήξερε μάλιστα να διαβάζει, πράγμα σπάνιο για γυναίκα της ηλικίας της. Μεγάλη αδυναμία είχε στα κέιμενα που έχουν σχέση με την εκλησία. Είχε και εξαιρετική μνήμη. Η γιαγιά μου δε θυμόταν την ακριβή ημερομηνία που είχε γεννήσει τον πατέρα μου και τα άλλα παιδιά της, όταν τη ρωτούσαν "πότε έχω γενέθλια μάνα;" τους έλεγε "δε θυμάμαι, ρωτήστε τη θειά σας τη Νεράτζω"!!!
Επίσης θυμόταν όλες τις γιορτές, νηστίες και τα έθιμα σχετικά με αυτές.

potseika είπε...

Ηλία,καλημέρα,μόλις μπήκα στο "σπίτι" σου,είχα μέρες να έρθω εδώ για ξεκούραση.Δεν το λέω μεταφορικά,αλήθεια είναι.Μόλις έρχομαι εδώ, χορταίνω δροσερό νεράκι από την "Κάτου Βρύση",μετά παγαίνω έναν περίπατο πέρα στον Αγιο Νικόλα (δεν ήξερα πως οι τοιχογραφίες είναι το Μπάρμπα Σπύρου Τσιγουρή)και μετά τραβάω κατά πάνω,φτάνω στο Αλωνάκι,παίρνω δω μια ανάσα καιβλέπω απέναντι(όπως στη φωτογραφία) τ΄αμπέλι του Μακρή και αν δε με απατά η μνήμη από πάνω το Βράχο του Φίλιππα ή Κόκινος Σπήλιος;(΄Αντε να δεις που τα μπέρδεψα μετά τόσα χρόνια.Για ρώτα,αν δε θυμάσαικαι συ, τον πατέρα σου να μας πει).Που λες,Στου Μακρή τ αμπέλη πήγαινα καλοκαίρια τις γίδες μου για βοσκή πρωί-πρωή,μπονόρα, και περίμενα να σηκωθεί ο ήλιος, να μαζευτεί η σκιά της Κορακοσπηλιας (Καρακοσπηλια τη λέγαμε)στη ρίζα της,οπότε ήταν 12.30 η ώρα και γύριζα με τις γιδούλες μου στο χωριό για μεσημέρι.

potseika είπε...

(Συνέχεια από προηγούμενο).Που λες,μια και μιλάμε για τους παλιούς,μια άλλη "δυνατή" μορφή στο χωριό, ήταν η αδερφή της θεια Νεράτζως ,η θεια Τασία.Την πρόλαβες; Εμείς είμαστε γείτονες και την ήξερα πολύ καλά."΄Ετρωγε τα σίδερα" στη δουλειά.Πηγαίναμε πολλές φορές τα καλοκαίρια να βοσκήσουμε τις γίδες μας στο Κεφαλόβρυσο,στου Παπά τη Λάκα και στο Ραχούλι.Εμείς είχαμε συνήθως 3-4,εκείνη περισσότερες.Δεν την κράταγε τόπος,εκεί να μαζεύει ξύλα,ρίγανη,φύλλα από το αμπέλι,προκομένη μιλάμε. Τη θυμάμαι επίσης που ερχόταν στα Ποτσέικα ή στον ΄Αγιο Κωνσταντίνο για το θέρο (κάνανε δανεικαριές με τη μάνα μου).Και μέσα στον ντάλα ήλιο, θέριζε και έπιανε και το τραγούδι,Ηλία,τί να σου πω.Αηδόνι.Από κείνη έμαθα πολλά τραγούδια,όπως "Οι κάμποι πρασινίσαν","πέρα στην Αγια Μαρίνα" κ.α.
Με τη θεια Τασία είμαστε ένα σπίτι,΄Ο,τι μαγέρευε ο ένας ,έδινε στον άλλο,παίρναμε και δίναμε δανεικό ψωμί,αλάτι,ζάχαρι,ό,τι έλειπε. Ποτέ δεν ανταλλάξαμε πικρή κουβέντα.
Θεος συχωρέσει την!
(άντε και κανένας άλλος Κουφοπλαίος να πει καμιά ιστορία απ΄τα παλιά).

Κουφόπουλο είπε...

Ήταν καλοκάιρι, γύρω στο '84-85.
Ήμασταν στην εκκλησία, πολλά παιδιά μαζεμένα τότε στο χωριό. Παίζαμε μπάλα, ρακέτες, βόλευ, κυνηγητό και κρυφτό οι μικρότεροι. Αντιλαλούσε το χωρό από τις παιδικές φωνές.
Ακόμα και γηραιότεροι έρχονταν να καθίσουν στα πεζούλια της εκκλησίας αν και το στεκι τους ήταν περισσότερο στην Τριβάλα, στην αυλής της θεια Ακριβής.
Εκείνο το απόγευμα που μου έρχετε στη μνήμη τώρα που λές, είχε τελειώσει το παιχνίδι και ούτε θυμάμαι πως είχαμε αρχίσει το τραγούδι με το στόμα. Ο μπάρμπα Γιάννης ο Αδάμης καθόταν παραδίπλα στο πεζούλι. "Φέρε το βιολί μπάρμπα Γιάννη να τραγουδήσουμε" του λέει ο Σπήλιος.
Αυτός όμως αρνούνταν. Μετά από λίγο πάλι παρακλήσεις, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από μερικά τραγούδια ακόμη του το λέω και εγώ "φέρτο Μπάμπα Γιάννη να περάσουμε ωραία, να μας πεις και κανένα τραγούδι από τα παλιά".
"Δε μπορώ" μου λέει. "πέθανε η Τασία. Μια πόρτα είμαστε, μια ζωή μαζί είχαμε ζήσει. Άλλη φορά..."

Κουφόπουλο είπε...

Τη θυμάμαι καλά και τη θεια Τασία, όχι όμως τόσο καλά όσο την αδερφή της τη Νεράντζω.
Έχω ακούσει και από άλλους παλιότερους ότι τραγούδαγε καλά το "οι κάμποι πρασινίσανε απ' τα πολλά λουλούδια" Το άλλο που λες, πέρα στην "Αγια Μαρίνα" δεν το χω ακούσει καν σαν τραγούδι.
Από αυτό το σπίτι επίσης θυμάμαι το Βασίλη. Ήρεμη δύναμη, ακούραστος και εργατικότατος αν και ανάπηρος. Και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ποτέ δεν έλεγε ότι "δε μπορώ". Ανακαίνησε όλο το πατρικό του σπίτι σχεδόν μόνος του! Είχα δουλέψει στο σπίτι του σα βοηθός του νονού μου, του Παναγιώτη του Τζαβέλλη σε κάποιες εργασίες ανακαίνησης.
Η αδερφή του η Αγγελική είναι ακόμη κάτω από τους τελευταίους του χωριού. Τη είδα πέρσυ την άνοιξη να σκαλίζει τον μικρό της κήπο που είναι μπροστά από το σπίτι σας και το Κορκολέικο. Με το ένα χέρι κρατούσε το μπαστούνι και με το άλλο τον κασμά για το σκάψιμο. Έμεινα άφωνος, έχουν μεγάλη ψυχή μερικοί άνθρωποι. Την έβγαλα και φωτογραφία την οποία όταν την βρώ θα την ανεβάσω να δεις.

Κουφόπουλο είπε...

Και για σένα όμως Νίκο έχω ακούσει ότι τραγούδαγες ωραία και έπαιζες και βιολί. Ασχολείσε καθόλου σήμερα;

potseika είπε...

Με πολλή χαρά διαβάζω αυτά που γράφεις Ηλία.Ωραίο να θυμόμαστε παλιά πρόσωπα,είναι σαν να τα βλέπεις μπροστά σου.Μακάρι και άλλοιΚουφοπλαίοι να μπουν και να μας θυμίσουν ιστορίες από τα παλιά.΄Οταν έχω χρόνο,θα γράφω περιστατικά που θυμάμαιή άκουσα για τους παλιότερους.Καθόμουνα προχτές και σκεφτόμουνα ποια πρόσωπα "πρόλαβα" στο χωριό.Οι πιο παλιοί που θυμάμαι,λοιπόν,ήταν ο μπαρμπα Αριστείδης Καπλάνης,Ο Νικόλας ο Μπεντεβής και ο Παναγιωταράς. Πιο πέρα δεν μπόρεσα να θυμηθώ κανέναν,αλλά όλο και κάποιον θα βρω γραμμένο στο "σκληρό δίσκο" του μυαλού άλλη φορά.
Χρωστάω επίσης να γράψω και μια ιστορία,που θυμήθηκα με αφορμή την "απίστευτη ιστορία" με την εγγονή της θεια Νεράτζως,που έψαχνε τις ρίζες της.Δεν ξεχνάω να σου απαντήσω και στην ερώτησή σου αν τραγουδάω ακόμα και αν παίζω βιολί.
Θα το κάνω την επόμενη φορά που θ μπω,γιατί ετοιμάζομαι για ταξίδι "ταχιά μπονόρα".
Υγεία σε όλους.

Unknown είπε...

Δεν σας ξερω ποιοι ειστε και σας βρηκα τυχαια ψαχνοντας για το χωριο του πατερα μου η θεια Τασια ηταν η γιαγια μου χαιρομαι πολυ που διαβαζω ωραια σχολια για εκεινην αν και δεν την ειδα πολλες φορες ειχα παντα την ιδια εικονα και γνωμη που αναφερετε εχω επισκεφτει το χωριο οταν ημουν 11 η 12 ετων για μια φορα και για λιγες μερες και ειναι ωραιο πραγματικα να ανακαλυπτεις κατι που στην μνημη σου υπαρχει αλλα για καποιους λογους δεν προλαβες να το γνωρισεις καλυτερα . Σας ευχαριστω πολυ ολους .