Ήταν Μάρτης του 2000 όταν τράβηξα αυτό βίντεο. Πολλοί από τους χωριανούς που θα δείτε δυστυχώς δεν υπάρχουν πια ενώ όλοι μας βέβαια έχουμε πάρει στην πλάτη μια δεκαετία από τότε:
"Χρόνε άστατε μπαμπέση που στα δύχτια σου όποιος πέσει χάνεται για τα καλά..." που τραγουδούσε και ο Παπάζογλου.
Είναι το πρώτο βίντεο που φτιάχνω, δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και για αυτό συγχωρέστε μου τυχόν ατέλειες.
Για να δείτε το βίντεο κάντε κλικ στην εικόνα και για να το δείτε μεγαλύτερο πηγαίνετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=3mKgxnxHTdQ
Για μουσική έβαλα το σόλο λαούτο του Σπύρου Τσιγουρή όπως το ηχογράφησε ο Σίμων Καράς στο χωριό στα τέλη της δεκαετίας του 70. Στο ίδιο τραγούδι είναι που τραγουδάει και ο Γιάννη Αδάμης το "Μαύρα θέλω να φορέσω" το οποίο όμως δεν έβαλα σε αυτό το βίντεο για δύο λόγους. Πρώτον προτίμησα να αφήσω τις ομιλίες όπως ακούγονται, έστω και μισές και νομίζω ότι οι ομιλίες ταιριάζουν καλύτερα με σόλο μουσική χωρίς λόγια. Δέυτερος και σημαντικότερος λόγος είναι ότι το τραγούδι του μπάρμπα Γιάννη είναι το μοναδικό ηχογραφημένο που έχουμε και θα θελα να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο και να το "ντύσω" με εικόνες όπως τις έχω στο μυαλό μου.
5 σχόλια:
Πολύ ωραίο βίντεο. Μπράβο Ηλία. Ότι βίντεο έχεις, ανέβασέ το.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΟΥ .ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΜΑΙ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΗΣ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗΣ.Η ΦΩΤΟ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ , ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΣ,ΝΑ ΑΝΑΠΟΛΥΣΕΙΣ..ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΧΑΡΗ. ΣΤΗ ΦΩΤΟ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΣΑΙ ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΗΛΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ.....
Ευχαριστώ,
μερσί μποκού που λένε και ... στο χωριό μας!!! :-))))
Και εμένα η φωτογραφία μου αρέσει, με τη βιντεοκάμερα σπάνια ασχολούμε, τη βαριέμαι αφόρητα.
Αλλά για να λέμε του στραβού το δίκιο, είναι αξιόλογη ανάμνηση και το βίντεο. Προσφέρει κίνηση, ομιλίες, έχει άλλες δυνατότητες. Απλά έχω παρατηρήσει ότι είναι πραγματικά δύσκολο να βγάλεις ένα βίντεο ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον.
Πωπώ,αυτά τα πρόσωπα,Ηλία,στο βίντεο,πόσες μνήμες μου ξύπνησαν...
Μήτσος Χρόνης, Πάνος Κορκολής,Χρήστος Μιχελής,Βασιλάκος Πασχαλίνος,που δεν υπάρχουν πια!
Κάθε πρόσωπο μια ιστορία,μικρή ή μεγάλη.Στο τέλος,όλες οι ιστορίες του καθενός μας νομίζω πως συγκλίνουν με αυτές των άλλων και γίνονται ένα.
΄Ιδιος ο πόνος,ίδια και η χαρά για όλους τους θνητούς.
Καλά να είστε όλοι, πατριωτάκια
Ξέχασα να...υπογράψω το προηγούμενο(Nikos-Potseika).
Δημοσίευση σχολίου