Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα, Ηλέιας

Village Koufopoulo, Andritsena, Greece. Χωριό Κουφόπουλο, Ανδρίτσαινα,  Ηλέιας

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Δεκαπεντάυγουστος μακριά από το χωριό

Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει το χωριό αυτές τις μέρες που δεν μπόρεσα να πάω λόγω δουλειάς.
Έκατσα σπίτι λοιπόν και ασχολήθηκα με μερικές φωτογραφίες που τράβηξα από την τελευταία επίσκεψη μου, δηλαδή μόλις πριν 15 μέρες :-)



Θα ανεβάσω μερικές ακόμη αύριο, καλά να περνάτε...

6 σχόλια:

potseika είπε...

Ηλία,
τί έγινε ,φίλε; Δεν καταφέραμε τελικά να συναντηθούμε στο χωριό. Εγώ κατέβηκα 4 μερούλες, μου είπαν πως είχες φύγει. Είδα κάμποσους πατριώτες,που είχα χρόνια να τους συναντήσω. Π.χ, Βασίλη Γιακουμή και την αδερφή του τη Μαρία,το Σπύρο Καπλάνη του μπάρμπα Θανάση, το Δημητράκη Μπιρμπίλη (Κουκουζή).Τα "παιδιά" αυτά είχα να τα δω από τότε που φύγαν από το χωριό. ΄Ολοι τους,πλην Μαρίας,εγκαταστημένοι στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια.
Ανήμερα (δεκαπενταύγουστο),πήγαμε στην ταβέρνα του Δημητράκη Τσιγουρή (κυρά Βάσως). Είμαστε μια παρέα με κάτι φίλους από Γιάννενα και Γάρδιτσα (Χάρης Καφίρης). Φάγαμε καλά,ήπιαμε τα κρασάκια μας,γίναμε όσοι είμαστε στην ταβέρνα μια παρέα (Σπύρος, Χρήστος-"Ψύλλος" Τσιγουρής, κυρά Βάσω (μάνα τους), Ντίνα Γιακουμή με άντρα της, Γιώργος Χρονόπουλος (Γιώργη Μέλιος) και ο Αρκούδης με τη γυναίκα του.
Απέ, φίλε,αρχίσαμε τα τραγούδια και είπαμε,είπαμε και τί δεν είπαμε: “Να χαμηλώναν τα βουνά να ψήλωναν οι κάμποι,νά βλεπα την Αντρίτσαινα ,το έρμο της παζάρι”.(Το τραγουδήσαμε, όπως το έλεγε ο μακαρίτης ο Σίμωνας Καράς, που έχει συγκεντρώσει -καταγράψει όλο το δημοτικό,μουσικό πλούτο της Ελλάδας. Ο Καράς ήταν από τα χωριά μας,από τη Ζούρτσα αν το λέω καλά).Κι ακόμα, τραγουδήσαμε το “Μια Παρασκευή κι ένα Σαββάτο βράδυ,μάνα μ΄έδιωχνε από το σπιτικό μας” (το λένε,όταν παίρνουν τη νύφη από το πατρικό της). Συγκινήθηκε η κυρά Βάσω, η γυναίκα του μακαρίτη Δημητράκη Τσιγουρή, θυμήθηκε που ήρθε νύφη στην Ανδρίτσαινα από το Δραγόι θαρρώ. Θυμηθήκαμε τον πατέρα μου,το Γιάννη Αδάμη με το βιολί και τον παππού των παιδιών Τσιγουρή,τον μπάρμπα Σπύρο με το σαντούρι και το λαούτο.”Κολλητοί” με τον πατέρα μου. Δεν υπήρχε γάμος ,πανηγύρι και χαρά κείνα τα χρόνια που δεν παίξανε το “δίδυμο” Σπύρος Τσιγουρής-Γιάννης Αδάμης. Περάσαμε όμορφα, φίλε, γεμίσαμε τις μπαταρίες μας από τις παλιές αναμνήσεις. Καταχαρήκαμε όλοι.
Η μόνη "παραφωνία" τις ημέρες αυτές ήταν το παράπονο που διατύπωσα στο homo-naturalis.gr και το αναδημοσιεύω από κει. Να λέμε ΟΛΑ,τα καλά και τα στραβά.Δε χρειάζονται εξιδανικεύσεις.
(Το κείμενο δημοσιεύεται παρακάτω)

potseika είπε...

( HOMO-NATURALIS.GR/ΔΡΩΜΕΝΑ/15-8-2011)

ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΜΗ ΜΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

1

Ανδρίτσαινα.-Koυφόπουλο. Ιδιαίτερη πατρίδα. Από τότε που έφυγα (έφηβος) οι φορές που την επισκέφτηκα ήταν λίγες. Και πάντα επίσκεψη-αστραπή. Δεν ήταν μόνο οι ρυθμοί της ζωής απαγορευτικοί για πολυήμερες διακοπές στο όμορφο κεφαλοχώρι (πρωτεύουσα) της Ολυμπίας. Είναι που γκρεμίστηκε και το πατρικό στο Κουφόπουλο από το σεισμό του ΄65. Αμαρτία είναι να πηγαίνεις στον τόπο σου και να μένεις σε ξενοδοχείο.(Κάποια στιγμή,βέβαια,θα φτιαχτεί το σπίτι,τουλάχιστον 2-3 δωμάτια, τα απαραίτητα για να μπορεί κανείς να βολευτεί, να “συγυριστεί”,που το λέμε εμείς).



Φέτος, Δεκαπενταύγουστο είμαι “κάτω”.Σχεδόν όλα είναι όπως τα άφησα ,πριν σχεδόν 40 χρόνια. Τα σπίτια πετρόχτιστα, ψηλά,με πολλά δωμάτια, χαγιάτια, κήπο, άνετα,αρχοντικά. Είναι “ευχής έργον” που οι ιδιοκτήτες τους τα κρατάνε σε καλή κατάσταση ,αναπαλαιωμένα τα περισσότερα και με όλες τις “ανέσεις” μέσα. Το Γυμνάσιο, εκεί όπως ήταν τότε, ιστορικό , αφού ήταν ένα από τα 2-3 σχολεία που ιδρύθηκαν στο ελεύθερο ελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωση. Και φυσικά, εδώ είναι και η περίφημη Βιβλιοθήκη,δωρεά του Ανδριτσάνου Κωνσταντίνου -Αγαθόφρονος Νικολόπουλου που δώρισε (1838) την πλούσια βιβλιοθήκη του στην γενέτειρά του,όταν πέθανε στο Παρίσι .

“Θυμήθηκα” (παιδί) το διευθυντή της,τον Αγησίλαο Τσέλαλη, ερευνητής και συγγραφέας (μου έρχεται στο μυαλό ένα μυθιστόρημά του: “Πόθοι και καημοί στου Αλφειού τις όχθες”).Τον βλέπαμε με τις ώρες να κάθεται στα καφενεία στην “Τρανή Βρύση” και στου “Θωμά” και να γράφει,να γράφει ατέλειωτα κείμενα. Στο τραπέζι του, εκτός από ένα σημειωματάριο, υπήρχαν πάντα ένα πακέτο τσιγάρα και ένα καραφάκι ούζο. Λέγανε πως δεν μπορούσε να γράψει χωρίς αυτά.

Στη βιβλιοθήκη ήμουνα από τους μόνιμους “πελάτες”. Συνήθως,αν και η βιβλιοθήκη ήταν δανειστική,δεν έδινε ο Τσέλαλης εύκολα τα βιβλία στα παιδιά δανεικά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.΄Ισως φοβόταν πως θα τα κατάστρεφαν (δεν ήταν οι μαθητές στο Γυμνάσιο της Ανδρίτσαινας και τα καλύτερα ...αγγελούδια). Εγώ είχα τον παππού μου,το Νικολάκη , που “καθάριζε”. Είχε τελειώσει το σχολαρχείο (“μεγάλο” σχολείο για την εποχή) και ήξερε "καλά γράμματα". ΄Ηταν και συγγενής με τον Τσέλαλη και όταν κατέβαινε από τη Λίμνα (το κτήμα) στο καφενείο του Θωμά, πιάνανε κουβέντα με τις ώρες και τα λέγανε “περί γραμμάτων” αυτός, ο Αγησίλαος Τσέλαλης και ο μπάρμπα Γιαννάκος ο Μπούτης (δικηγόρος στην Ανδρίτσαινα και κουμπάρος μας).

Του είχε δώσει “διάτα” λοιπόν, ο παππούς του Τσέλαλη να μου δίνει βιβλία ,ό,τι ζητούσα,χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στην αρχή, ζήταγα από τον μπάρμπα Σίλο παραμύθια,τίποτα παιδικά βιβλία .Μου τα δάνειζε μετά χαράς και τη δεύτερη κιόλας μέρα τα επέστρεφα,καθαρά,προσεγμένα και φυσικά διαβασμένα. Μια εποχή,όμως, εκεί γύρω στα 12, που είχα “ξυπνήσει” και ερωτικά, κάπου είχα ακούσει για τον Μ.Καραγάτση .Μια και δυο ,πάω στη βιβλιοθήκη και ζητάω από τον Τσέλαλη “ τον “κίτρινο Φάκελο”. “Μου είπε ο παππούλης μου να μου το δώσεις να του το πάω να το διαβάσει”,τον γέλασα.

Εκείνο το μυθιστόρημα ήταν καθοριστικό για τη...λογοτεχνική μου πορεία. Σε ένα μήνα μέσα,είχα τελειώσει όλα τα έργα του Καραγάτση με την...κηδεμονική κάλυψη του παπούλη μου. Για χρόνια με είχε επηρεάσει η γραφή του λογοτέχνη (ύφος). Βέβαια,είναι ένας σεξιστής-νοσηρός συγγραφέας και δε θα έλεγα πως με εκφράζει “ιδεολογικά'.΄Ομως, η γραφή του είναι απαράμιλλη νομίζω .Αν ήταν να τους κατατάξω από άποψη ύφους τους λογοτέχνες της γενιάς του,τον Καραγάτση θα τον έβαζα δεύτερο (με πρώτο τον Καζαντζάκη. Αυτός ο Κρητίκαρος είναι “ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ” της Νεοελληνικής λογοτεχνίας).
(Συνέχεια)

potseika είπε...

2.(η συνέχεια από το προηγούμενο).


Εν πάση περιπτώσει, για άλλο ξεκίνησα να γράφω και άλλα λέω. Ας επαναφέρουμε το “όχημα”. Θα έλεγα,λοιπόν, πως σήμερα βρίσκω την Ανδρίτσαινα σχεδόν ίδια περιβαλλοντικά, όπως ήταν τη δεκαετία του ΄60,που ήμουνα παιδί, αλλά επίσης “ίδια “ δυστυχώς και στη νοοτροπία: Μια κοινωνία άκρως συντηρητική σε όλα (ηθικά, πολιτικά, πολιτισμικά). Κι ακόμα, με το “δάκτυλο σηκωμένο” και σήμερα όπως τότε . Είχα να δω ανθρώπους εδώ και 40 χρόνια. “΄Ημουνα νιος και γέρασα”,που λένε. Μαραμένοι πρόωρα κάποιοι. Αλλά, η φθορά είναι και φυσική και αναγκαία. Το μυαλό όμως; Η συμπεριφορά; Να είναι η ίδια από τότε; ΄΄ Εφυγε ξύλο και γύρισε κούτσουρο”,που λέγαν στο χωριό.



Να έχεις να τον δεις τόσα χρόνια, να τον χαιρετάς με “άπλα καρδιά” κι εκείνος, να σε παίρνει στη γωνία συνωμοτικά και να σου κάνει το κεφάλι “καζάνι” για τον τάδε και το δείνα και τον έναν και τον άλλον, “που μια ζωή είναι τεμπέλης,που γυρίζει με μια στην Αθήνα αστεφάνωτη,που κουβάλαγε στο “Τμήμα” τη γυναίκα του με τα ”σεντόνια”,που μια ζωή ψηφίζει δεξιά, που,που....Ρε, το φελέκι μου, τί με νοιάζουν εμένα όλα αυτά και τα... υπόλοιπα; Εγώ ήρθα στον τόπο μου,που έθρεψε με τις φυσικές ομορφιές του τα παιδικά μου χρόνια ,να ξεκουραστώ,να αναπολήσω,να γίνω πάλι παιδί-έφηβος,να κάνω κουβέντα με τους “πεθαμένους” μου, να φορτίσω τις μπαταρίες μου κι από Φθινόπωρο πάλι να πάρω σβάρνα τα “ξένα”.Τί κάθεσαι τώρα και μου λες τέτοια και μου το χαλάς; Εσύ-εγώ είμαστε καλύτεροι απ΄αυτούς που κατα-κρίνεις και κατηγορείς; Και ποιους σου είπε πως δέχομαι τον δικό σου κώδικα ηθικής,τη δικιά σου αξιακή κλίμακα; Εγώ ,φίλε,δεν είμαι πια,όπως με ήξερες, αυτός που ήμουνα παιδί.΄Εμαθα να σκέφτομαι διαφορετικά πια από τον τρόπο που με δίδαξαν στη εφηβεία μου οι καθηγητές μας οι “Χαραλαμπόπουλοι”.(Τον θυμάσαι;)Είμαι "άλλος” άνθρωπος τώρα πια. Το μόνο που έχω κρατήσει στην ψυχή μου από την Ανδρίτσαινα είναι οι αθώες μνήμες των παιδικών μου χρόνων.

Γιά υτό σου λέω, Δεκαπενταύγουστο στην Ανδρίτσαινα, που είναι ένας παράδεισος. Μη μου το χαλάς, λοιπόν, πατριώτη με ανόητες και ανούσιες κουβέντες. Σε παρακαλώ!

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ είπε...

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ....ΜΕ ΓΕΡΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΤΡΑΠΗ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟ!

Κουφόπουλο είπε...

Μη βιάζεσαι βρε Πολυχρόνη! Καλό φθινόπωρο πρώτα και έπεται ο χειμώνας :)))
Εγώ μόλις επέστρεψα από τις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές στη νοτιοανατολική νησιωτική ελλάδα, Ρόδος-Κάρπαθος-Κρήτη, θα ακολουθήσει φυσικά και μια επίσκεψη στο χωριό γιατί, όπως λές, τα ταξιδάκια στο χωριό είναι φάρμακο για τη συνέχεια. Θα ανεβάσω και φωτογραφίες για όσους δε μπορούν να πάνε (ζήλεια σας:-)))

Κουφόπουλο είπε...

Νίκο,
κριμα που δεν ήμουν κάτω να τα πούμε από κοντά μετά από τόσα χρόνια, χαίρομαι που πέρασες καλά και συνάντησες φίλους από τα παλιά.
Το "Μια Παρασκευή κι ένα Σαββάτο βράδυ" δεν το έχω ακούσει ποτέ στον τόπο μας παρά μόνο από τη Γλυκερία.
Είναι συγκινητικοί πάντως οι στίχοι του, η νύφη που αντιλάμβάνεται την παντρειά σα δίωξιμο από το πατρικό σπίτι. Λογικό αν σκεφτείς την άγουρη ηλικία που παντρέυονταν οι κοπέλες τότε.

Καταλαβαίνω πολύ καλά επίσης το παράπονο που λές αλλά μου κάνει εντύπωση που σε εκπλήσσει, θα περιμενες κάτι διαφορετικό; Η ζωή, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον , είναι ένα ταξίδι. Μια συνεχής πορεία στο χρόνο και στο χώρο που είναι παράλογο να μη σε αλλάξει. Θα πάρεις θα δώσεις και τελικά από αυτό το αλισβερίσι δεν είναι δυνατόν να μείνεις αναλίωτος και για αυτό συμφωνώ εν τελει με αυτό που λές αλλά δικό τους άνθρωπο σε έιδαν, είχαν κάποια οικειότητα απένατι σου και σου μίλησαν έτσι. Σε ξένον τόπο δε θα σου έλεγε κανείς τίποτα, στο δικό σου όμως λογικό να μαθαίνεις κάτι παραπάνω. Πάντα βέβαια από τη δική τους οπτική γωνία.