Μια απίστευτη ιστορία.

Όπως είναι σε όλους γνωστό από τις αρχές του 20ου αι. πολύς κόσμος μετανάστευε ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη. Το χωριό μας δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.

Μεταξύ πολλών άλλων,μετανάστες στην Αμερική ήταν και δύο αδέρφια της Νεράτζως Τζαβέλλα, το γένος Γκουβέτση. Τα αδέρφια Γκουβέτση λοιπόν έφυγαν λίγο μετά το στρατό και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Λίγα χρόνια μετά σταμάτησαν να γράφουν στους δικούς τους και χάθηκαν τα ίχνη τους. Κανείς, ούτε οι συγγενείς τους δεν ήξεραν τι απέγιναν.
Φέτος λοιπόν, τον Ιούλιο του 2010, μια 20χρονη κοπέλα απόγονος κάποιου εκ των δύο αδερφών από την Αμερική, ήρθε στο χωριό ψάχνοντας την οικογένεια της καταγωγής της. Ευτυχώς, στην Ανδρίτσαινα συνάντησε το Φωτη που ξέρει αγγλικά και μπόρεσε να συνεννοηθεί. Ήρθε σε επαφή με τους συγγενείς της, τους Παναγιώτη και Βαγγέλη Τζαβέλλα,  τη Δώρα και την κόρη της Βαρβάρα καθώς και την Αγγελική της Τασίας. Διαβάστε πως περιγράφει η ίδια την εμπειρία της εδώ.  ( http://misscoven.blogspot.com/2010/07/one-where-i-find-where-i-came-from-and.html )

Η Κάτω Βρύση

Η κύρια πηγή νερού στο χωριό Κουφόπουλο.

Αλώνισμα στη Λυνίσταινα

Τα αλώνια είναι βέβαια παρελθόν εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτή εδώ είναι κάτι σαν αναμνηστική γιορτή που γίνεται στη Λυνίσταινα κάθε χρόνο.

Η συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι τον Ιούλιο του 2006.

Πρωτεργάτης της γιορτής είναι ο δάσκαλος (συνταξιούχος τώρα πιά) Πέτρος Γιαννόπουλος.

Άντε δάσκαλε, τώρα που μας καλόμαθες και έγινε και το αμπέλι σου περιμένουμε και τη γιορτή του τσίπουρου :-)))

To χωριό το 2005.

Παλιός φούρνος με ξύλα

Παλιός φούρνος με ξύλα.

Μπαλκόνι σε σπίτι του χωριού. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία η οροφή είναι από καλάμι.

Το καλάμι, που υπάρχει άφθονο στην περιοχή το χρησιμοποιούσαν ευρέως στην κατασκευή σπιτιών. Όλες οι οροφές των σπιτιών κάτω από τα κεραμμύδια είχαν καλάμι το οποίο αν προτατευεται από το νερό έχει μεγάλη αντοχή. Σε παλιότερα σπίτια με καλάμια έκαναν και τους εσωτερικούς τοίχους των σπιτιών και τους σοβάτιζαν μετά.

Νομίζω ότι αυτό είναι το σπίτι που οι παλιότεροι λένε "του Νικήτα"και προφανώς κάποτε ήταν το όνομα του ιδιοκτήτη. Είναι εγκατελλειμένο περισσότερο από 50 χρόνια. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του χωριού, το τελευταίο σπίτι προς την Καμπενίτσα.

Παλιό τζάκι του χωριού.

Παλιό τζάκι του χωριού....

...και εδώ μια φωτογραφία του Άγιου Νικόλα.

Πανσέληνος στο χωριό, τραβηγμένη τον Αύγουστο του 2010.

 

Ένα παλιό παράθυρο, τυπικό δείγμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής του χωριού. Πετρόχτιστο, με καμάρα και μικρό σε μέγεθος. Πρέπει να είναι τουλάχιστον 130 ετών. Σήμερα, εγκατελειμμένο πιά, δίνει μια άνιση  μάχη με το χρόνο.

Σκουριασμένο χερούλι πόρτας.

Ακόμη μία φωτογραφία από τη Ρουνίτσα.

Τα μανιτάρια αν και άφθονα στην περιοχή δεν είναι βρώσιμο είδος. Δεν τα γνωρίζουν και δεν τα τρώνε οι κάτοικοι, ούτε τα έτρωγαν ποτέ από όσο γνωρίζω (με μια μικρη επιφύλαξη αυτό)

Φθινόπωρο.

Στο δρόμο για τη Βρυσούλα. Οι καστανιές έχουν δώσει τους καρπούς τους και ετοιμάζονται για το χειμώνα.

Το χωριό από την Αγιά Σωτήρω.

Ακόμα μερικές...

Χωρίς αμφιβολία το καλύτερο μέρος για φωτογράφιση του χωριού είναι από τα Γκλογύρια, στη Ρουνίτσα. Το χωριό φαίνεται υπέροχα, ένας τηλεφακός είναι καλή επιλογή, με δεδομένα φιλμ κάποιος από 105 έως 200mm είναι μια χαρά.

Η καλύτερη ώρα είναι αργά το απόγευμα που ο ήλιος πλησιάζει προς τη δύση του και φωτίζει ιδανικά το χωριό.

Καλαμιώνα, στο δρόμο για τη Λυνίσταινα.

Νοέμβριος μήνας και τα πλατανόφυλλα έχουν αποκτήσει αυτό το μαναδικό χρώμα με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, από ανοιχτό κίτρινο έως βαθύ καφέ.... μαγεία το φθινόπωρο στο βουνό. Οι κάτοικοι των πόλεων συνήθως την αγνοούμε αυτή την εποχή αφού κάνουμε τα ταξίδια μας το καλοκαίρι.

Ο Άγιος Νικόλας.

Το ξωκλήσι του Άγιου Νικόλα όπως φαίνεται από το Βύθισμα στη Ρουνίτσα

Πνιγμένος στο πράσινο με βελανιδιές, πουρνάρια και καστανιές τριγύρω. Η πυκνή βλάστηση έχει κάνει πολύ δύσκολη την πρόσβαση, ελάχιστοι τον επισκέπτονται πλέον.

Ακόμη μιά από τη Ρουνίτσα.

Οι πρώτες φωτογραφίες από το χωριό Κουφόπουλο

Στο εξωκκλήσι του Αη Νικόλα.

Η εκκλησία είναι σχεδόν εγκατελλειμένη αν και μόλις 100 μέτρα από το χωριό. Ευτυχώς ανακαινίστηκε η στέγη με ενέργειες του Συλλόγου και δεν κυνδινεύει με κατάρευση.

Το ιερό της εκκλησίας.

Αν και σε κακή κατάσταση διακρίνονται ακόμη οι τοιχογραφίες του αείμνηστου Σπύρου Τσιγουρή, κάτοικο του χωριού.

Αυτες τις δύο τις τράβηξα στο ρέμα της Καμπενίτσας καταμεσής της άνοιξης, το Μάιο του 2010.

Η Παραβόλα ανθισμένη, επίσης Μάιο και αυτή η φωτογραφία. Στο βάθος διακρίνεται μέρος του χωριου.

Το χωριό Κουφόπουλο όπως φαίνεται από το δασικό δρόμο προς το Αλωνάκι.